Ustawa Prawo przewozowe

USTAWA

z dnia 15 listopada 1984 r.

Prawo przewozowe.

(tekst jednolity)

Rozdział 1

Przepisy ogólne

Art. 1. 1. (1) Ustawa reguluje przewóz osób i rzeczy, wykonywany odpłatnie na podstawie umowy, przez uprawnionych do tego przewoźników, z wyjątkiem transportu morskiego, lotniczego i konnego.

2. Przepisy ustawy stosuje się odpowiednio do przewozu nieodpłatnego wykonywanego przez przewoźnika.

3. Przepisy ustawy stosuje się do przewozów międzynarodowych, jeżeli umowa międzynarodowa nie stanowi inaczej.

Art. 2. (2) 1. Przewoźnik jest obowiązany podać do publicznej wiadomości zakres swojego działania, a w szczególności adresy punktów odprawy i sposób zawierania umowy przewozu.

2. Przewoźnik wykonujący regularne przewozy osób jest obowiązany w szczególności podać do publicznej wiadomości rozkład jazdy środków transportowych przez zamieszczenie informacji na wszystkich dworcach i przystankach wymienionych w rozkładzie jazdy.

3. Przewoźnicy wykonujący regularne przewozy osób są obowiązani do okresowej aktualizacji i publikowania informacji o wykonywanej komunikacji.

Art. 3. 1. W zakresie podanym do wiadomości publicznej przewoźnik jest obowiązany do przewozu osób i rzeczy.

2. Przewoźnik jest obowiązany użyć środków transportowych odpowiednich do danego przewozu.

Art. 4. Przewoźnik może wydawać regulaminy określające warunki obsługi podróżnych,odprawy oraz przewozu osób i rzeczy.

Art. 5. Przewoźnik może powierzać wykonanie przewozu innym przewoźnikom na całej przestrzeni przewozu lub jej części, jednakże ponosi odpowiedzialność za ich czynności jak za swoje własne.

Art. 6. 1. Przewóz może być wykonywany przez kilku przewoźników tej samej lub różnej gałęzi transportu na podstawie jednej umowy przewozu i jednego dokumentu przewozowego; odpowiedzialność przewoźników jest solidarna.

2. W sprawach nie uregulowanych odrębnie stosuje się przepisy obowiązujące przewoźnika na przestrzeni wykonywanego przez niego przewozu.

3. Przewoźnik, który zapłacił odszkodowanie, ma roszczenie zwrotne do przewoźnika ponoszącego odpowiedzialność za okoliczności, z których szkoda wynikła. Jeżeli okoliczności tych ustalić nie można, odpowiedzialność ponoszą wszyscy przewoźnicy stosownie do wysokości przypadającego im przewoźnego; od odpowiedzialności jest wolny przewoźnik, który udowodni, że szkoda nie powstała w czasie wykonywania przez niego przewozu.

Art. 7. Przewoźnik jest zwolniony od obowiązku przewozu, jeżeli:

1) zachodzą uniemożliwiające przewóz okoliczności, których przewoźnik nie mógł uniknąć ani zapobiec ich skutkom,

2) klient nie zastosował się do przepisów przewozowych,

3) ze względu na przedmiot przewozu nie ma możliwości jego wykonania przy użyciu

posiadanych środków i urządzeń transportowych.

Art. 8. 1. Obowiązek przewozu może być ograniczony przez:

1) ministra właściwego do spraw transportu, a w odniesieniu do wojewódzkiego, powiatowego

albo gminnego transportu zbiorowego odpowiednio przez wojewodę, starostę, wójta albo

burmistrza (prezydenta miasta) – ze względu na potrzeby obronności lub bezpieczeństwa państwa bądź w wypadku klęski żywiołowej,

2) przewoźnika – w razie klęski żywiołowej, przerwy w eksploatacji, szczególnych trudności

spowodowanych przez klienta, z przyczyn ekonomicznych, których przewoźnik nie mógł

przewidzieć, jak równie_ z uwagi na bezpieczeństwo ruchu za zgoda i na warunkach

ustalonych przez:

a) ministra właściwego do spraw transportu albo wojewodę – w odniesieniu do przewoźników, wobec których odpowiednio minister albo wojewoda pełni funkcje organu założycielskiego,

b) ministra właściwego do spraw Skarbu Państwa – w odniesieniu do przewoźników, wobec których minister pełni funkcje organu założycielskiego albo wykonuje uprawnienia z akcji lub udziałów,

c) marszałka województwa albo starostę – w odniesieniu do przewoźników, wobec których odpowiednio zarząd województwa albo powiatu wykonuje uprawnienia z akcji lub udziałów,

d) (3) organ wykonawczy gminy lub powiatu – w odniesieniu do odpowiednio gminnego lub powiatowego transportu zbiorowego.

Zgoda nie jest wymagana, jeżeli ograniczenie obowiązku przewozu następuje na okres nie dłuższy niż 7 dni.

2. Ograniczenia mogą polegać na całkowitym lub częściowym zawieszeniu przewozu,

wyłączeniu z przewozu określonych kategorii przesyłek, relacji przewozowych lub punktów

odprawy, zawieszeniu przewozu we wskazanych dniach albo uzależnieniu przewozu od

spełnienia określonych warunków.

3. Ograniczenia przewozu podaje się do wiadomości publicznej w sposób zwyczajowo

przyjęty.

Art. 9. 1. Minister właściwy do spraw transportu może nałożyć na przewoźnika obowiązek

zawarcia umowy o wykonanie zadania przewozowego, jeżeli jest to niezbędne ze względu na

potrzeby obronności lub bezpieczeństwa państwa bądź w przypadku klęski żywiołowej.

2. W przypadku klęsk żywiołowych obowiązek, o którym mowa w ust. 1, może nałożyć

odpowiednio wójt, burmistrz (prezydent miasta), starosta lub marszałek województwa.

3. W wypadkach określonych w ust. 1 i 2 organ nakładający obowiązek zapewnia

przewoźnikowi środki finansowe niezbędne do wykonania nałożonego zadania lub wskazuje

podmiot, który na podstawie umowy z przewoźnikiem zapewni środki finansowe na wykonanie

tego zadania.

Art. 9a. (4) W przypadku wystąpienia poważnych zakłóceń na rynku usług przewozowych w

żegludze śródlądowej, w tym nadmiernej podaży usług przewozowych, minister właściwy do

spraw transportu może, w drodze rozporządzenia, wprowadzić ograniczenia w przewozie rzeczy

w żegludze śródlądowej, określając czas ich obowiązywania oraz zakres przedmiotowy lub

terytorialny ich stosowania, biorąc pod uwagę środki podjęte przez Komisje Europejska na

podstawie właściwych przepisów Unii Europejskiej.

Art. 10. (skreślony).

Art. 11. 1. Przewoźnik jest obowiązany podać do publicznej wiadomości, w sposób

zwyczajowo przyjęty, ustalone lub stosowane przez niego taryfy lub cenniki.

2. Przewoźnik zapewnia zainteresowanym bezpłatny wgląd do obowiązujących go

przepisów przewozowych.

Art. 11a. 1. Przewoźnik wykonujący regularne przewozy międzynarodowe w transporcie

kolejowym lub drogowym jest obowiązany do uzgadniania z właściwym miejscowo organem

celnym rozkładów jazdy środków przewozowych, a zwłaszcza czasu i miejsca przekroczenia

przez te środki granicy państwowej oraz czasu ich postoju w przejściach granicznych.

2. (5) W międzynarodowej żegludze śródlądowej obowiązek, o którym mowa w ust. 1, ciąży

na podmiotach zarządzających granicznymi przejściami rzecznymi.

3. (6) W międzynarodowej żegludze śródlądowej oraz międzynarodowym transporcie

kolejowym podmioty wymienione w ust. 1 i 2 obowiązane są do niezwłocznego powiadomienia

właściwych miejscowo organów celnych o wszystkich wypadkach przekraczania granicy przez

środki przewozowe poza rozkładem jazdy.

Art. 12. (7) (uchylony).

Rozdział 2

Przewóz osób i przesyłek bagażowych

Art. 13. (skreślony).

Art. 14. 1. Przewoźnik jest obowiązany do zapewnienia podróżnym odpowiednich

warunków bezpieczeństwa i higieny oraz wygody i należytej obsługi.

2. Przewoźnik powinien podejmować działania ułatwiające korzystanie ze środków

transportowych, punktów odprawy, przystanków i peronów osobom niepełnosprawnym, w tym

równie_ poruszającym się na wózkach inwalidzkich.

Art. 15. 1. Podróżny jest obowiązany do przestrzegania przepisów porządkowych

obowiązujących w transporcie.

2. Osoby zagrażające bezpieczeństwu lub porządkowi w transporcie mogą być nie

dopuszczone do przewozu lub usunięte ze środka transportowego.

3. Osoby uciążliwe dla podróżnych lub odmawiające zapłacenia należności za przewóz mogą

być usunięte ze środka transportowego, chyba że naruszałoby to zasady współżycia społecznego.

4. Minister właściwy do spraw transportu w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw

administracji publicznej może określić, w drodze rozporządzenia, przepisy porządkowe związane

z przewozem osób i bagażu środkami transportu publicznego, z zastrzeżeniem ust. 5 i 6.

5. W odniesieniu do gminnego transportu zbiorowego oraz przewozów osób i bagażu

taksówkami przepisy porządkowe określa rada gminy, a na terenie miasta stołecznego Warszawy

– Rada miasta stołecznego Warszawy.

6. W odniesieniu do powiatowego transportu zbiorowego przepisy porządkowe określa rada

powiatu, a w odniesieniu do wojewódzkiego transportu zbiorowego – sejmik województwa.

7. Rada gminy (Rada miasta stołecznego Warszawy) może wprowadzić obowiązek

stosowania dodatkowych oznaczeń i dodatkowego wyposażenia technicznego w odniesieniu do

taksówek.

Art. 16. 1. Umowę przewozu zawiera się przez nabycie biletu na przejazd lub spełnienie

innych określonych przez przewoźnika warunków dostępu do środka transportowego, a w razie

ich nieustalenia – przez samo zajęcie miejsca w środku transportowym.

2. W bilecie na przejazd określa się wysokość należności za przejazd oraz dane potrzebne do

ustalenia zakresu uprawnień podróżnego.

Art. 17. 1. Podróżny może zmienić umowę przewozu lub odstąpić od niej przed

rozpoczęciem podróży albo w miejscu zatrzymania środka transportowego na drodze przewozu.

2. Zmiana umowy przewozu może dotyczyć:

1) terminu odjazdu,

2) miejscowości przeznaczenia,

3) klasy środka transportowego.

3. W celu dokonania zmian, o których mowa w ust. 2, podróżny powinien uzyskać od

przewoźnika odpowiednie poświadczenie oraz ewentualnie otrzymać zwrot lub dopłacić różnice

należności.

4. Podróżnemu, który odstąpił od umowy przewozu albo którego na podstawie art. 15 nie

dopuszczono do przewozu lub usunięto ze środka transportowego, przysługuje zwrot należności

stosowny do nie wykorzystanego świadczenia przewozowego po potraceniu części należności

(odstępnego). Potracenia nie stosuje się, jeżeli podróżny odstąpi od umowy przewozu z przyczyn

występujących po stronie przewoźnika.

5. Przepisy ust. 1-4 nie dotyczą komunikacji komunalnej.

Art. 18. 1. Jeżeli przed rozpoczęciem przewozu lub w czasie jego wykonywania zaistnieją

okoliczności uniemożliwiające jego wykonanie zgodnie z treścią umowy, przewoźnik jest

obowiązany niezwłocznie powiadomić o tym podróżnych oraz zapewnić im bez dodatkowej

opłaty przewóz do miejsca przeznaczenia przy użyciu własnych lub obcych środków

transportowych (przewóz zastępczy).

2. W razie przerwy w ruchu lub utraty połączenia przewidzianego w rozkładzie jazdy,

podróżnemu przysługuje zwrot należności za cały przerwany przejazd, a ponadto może on

bezpłatnie powrócić do miejsca wyjazdu, chyba że przewoźnik nie ma możliwości

zorganizowania takiego przewozu.

3. Przepisu ust. 2 nie stosuje się do przejazdów odbywanych na podstawie biletów

uprawniających do przejazdów wielokrotnych oraz w zbiorowej komunikacji komunalnej.

Art. 19. Umowę grupowego przewozu osób zawiera z przewoźnikiem organizator takiego

przewozu, zwany dalej „organizatorem”.

Art. 20. (skreslony).

Art. 21. W grupowym przewozie osób do obowiązków organizatora należy nadzór nad

przestrzeganiem przez uczestników przewozu grupowego przepisów porządkowych; organizator

i uczestnik ponoszą odpowiedzialność solidarna za wyrządzone szkody w mieniu przewoźnika,

chyba że strony umówią się inaczej.

Art. 22. Do grupowego przewozu osób stosuje się odpowiednio przepisy art. 17 i 18.

Art. 23. 1. Podróżny może zabrać ze sobą do środka transportowego rzeczy, jak równie_

oddać je do przewozu jako przesyłkę bagażowa.

2. Z przewozu określonego w ust. 1 są wyłączone:

1) rzeczy, których przewóz jest zabroniony na podstawie odrębnych przepisów,

2) rzeczy niebezpieczne lub mogące wyrządzić szkodę osobom lub mieniu,

3) zwłoki i szczątki zwłok ludzkich.

3. W razie uzasadnionego podejrzenia, przewoźnik może sprawdzić, czy zawartość przesyłki

bagażowej nie narusza przepisu ust. 2; jeżeli podróżny nie zgłosi się do uczestnictwa w

sprawdzeniu lub nie można go odszukać, sprawdzenia dokonuje się w obecności osób

zaproszonych do tej czynności przez przewoźnika.

4. W razie ujawnienia naruszenia przepisu ust. 2 koszty związane ze sprawdzeniem przesyłki

ponosi podróżny.

Art. 24. 1. Przewoźnik przyjmuje przesyłki bagażowe w punktach odprawy podanych do

wiadomości publicznej lub bezpośrednio w środku transportowym, którym przesyłka ma być

przewieziona.

2. Przewoźnik ustala masę i liczbę sztuk przesyłki oraz przypadające do zapłaty należności

przewozowe i w dowód przyjęcia przesyłki do przewozu oraz opłacenia należności wydaje

podróżnemu kwit bagażowy.

3. Przy nadaniu przesyłki bagażowej bezpośrednio do środka transportowego masa przesyłki

może być dla celów taryfowych określona szacunkowo.

4. Przewoźnik może odmówić przyjęcia jako przesyłki bagażowej rzeczy, które ze względu

na ich stan lub właściwości mogą ulec w czasie przewozu uszkodzeniu lub zniszczeniu, jeżeli ich

opakowanie jest niewystarczające, albo przy których brak wymaganego opakowania. W razie

przyjęcia takich rzeczy do przewozu przewoźnik zamieszcza o tym odpowiednia wzmiankę w

kwicie bagażowym.

Art. 25. 1. Kwit bagażowy powinien zawierać dane niezbędne do ustalenia tożsamości

przesyłki oraz wysokość należności przewozowych.

2. Umowę przewozu przesyłki bagażowej uważa się za zawarta z chwila przekazania

przesyłki przewoźnikowi i przyjęcia przez podróżnego kwitu bagażowego.

Art. 26. Przewoźnik jest obowiązany do wykonania czynności ładunkowych w

wyznaczonych punktach odprawy (art. 24 ust. 1), chyba że przesyłka bagażowa jest nadawana

bezpośrednio do środka transportowego lub z niego wydawana.

Art. 27. 1. Podróżny może zadeklarować wartość całej przesyłki bagażowej lub każdej jej

sztuki oddzielnie; deklarowana wartość nie powinna przewyższać rzeczywistej wartości

przesyłki.

2. Przewoźnik może sprawdzić zgodność deklarowanej wartości z rzeczywistą i w wypadku

zastrzeżeń zaznaczyć to w kwicie bagażowym.

3. W razie sporu co do wysokości deklarowanej wartości przesyłki, podróżny może zażądać,

aby jej wartość określił rzeczoznawca. Jeżeli deklarowana wartość przewyższa więcej niż o

dwadzieścia procent wartość ustalona przez rzeczoznawcę, koszty ekspertyzy ponosi podróżny.

Art. 28. 1. Przewoźnik jest obowiązany ogłosić w rozkładach jazdy lub w inny odpowiedni

sposób ograniczenia możliwości przewozu przesyłek bagażowych w poszczególnych kursach

środków transportowych przeznaczonych do przewozu osób.

2. Podróżny może wskazać kurs lub kursy środków transportowych, którymi przesyłka

bagażowa ma być przewieziona; w przeciwnym razie przewozu dokonuje się w pierwszym

możliwym kursie.

3. Przewoźnik może odmówić przyjęcia przesyłki bagażowej na wskazany przez podróżnego

kurs środka transportowego, jeżeli załadowanie jej mogłoby opóźnić odjazd tego środka.

4. (skreślony).

5. Jeżeli przeszkoda w przewozie powstała z przyczyn występujących po stronie

przewoźnika, podróżny może żądać:

1) zwrotu przesyłki do miejsca nadania lub wydania przesyłki w miejscu powstania przeszkody;

w takich wypadkach przepis art. 18 ust. 2 stosuje się odpowiednio,

2) przewozu przesyłki do miejsca przeznaczenia inna droga; w takim wypadku przewoźnikowi

nie przysługują dodatkowe należności.

W razie braku możliwości zawiadomienia podróżnego o przeszkodzie w przewozie lub

nieotrzymania od niego odpowiedniego polecenia, przewozu dokonuje się zgodnie z przepisem

pkt 2.

Art. 29. 1. Termin przewozu przesyłki bagażowej określa sie według rozkładu jazdy środka

transportowego, którym przesyłka ma być przewieziona, a dla przesyłek wydawanych w

punktach odprawy – z doliczeniem czasu niezbędnego na przygotowanie przesyłki do wydania,

nie więcej jednak ni_ 1 godziny.

2. Termin przewozu przesyłki bagażowej przedłuża się, jeżeli przewoźnik nie ponosi winy, o

okres jej zatrzymania wskutek:

1) sprawdzenia przesyłki stosownie do przepisu art. 23 ust. 3, gdy stwierdzono w niej rzeczy

wyłączone z przewozu,

2) wykonywania czynności wymaganych w przepisach szczególnych,

3) zmiany umowy przewozu lub przeszkody w przewozie,

4) ograniczeń wprowadzonych na podstawie przepisu art. 8.

3. Opóźnienie w dostarczeniu przesyłki bagażowej liczy się od zgłoszenia żądania jej

wydania po upływie terminu określonego w ust. 1, z uwzględnieniem okresów zatrzymania

określonych w ust. 2.

Art. 30. 1. Przewoźnik wydaje przesyłkę bagażowa posiadaczowi kwitu bagażowego za jego

zwrotem i nie jest obowiązany do sprawdzenia, czy osoba zgłaszająca się z kwitem bagażowym

jest uprawniona do odbioru przesyłki.

2. Przewoźnik może wydać przesyłkę bagażowa osobie, która nie może okazać kwitu

bagażowego, lecz udowodni swoje uprawnienia do odbioru; w razie wątpliwości przewoźnik

może żądać odpowiedniego zabezpieczenia.

3. W razie opóźnienia w przewozie przesyłki bagażowej przewoźnik jest obowiązany, na

żądanie posiadacza kwitu bagażowego, odnotować w tym dokumencie datę i godzinę żądania

wydania przesyłki, a następnie zawiadomić go o nadejściu przesyłki.

Art. 31. Do odstąpienia podróżnego od umowy przewozu przesyłki bagażowej stosuje się

odpowiednio przepisy art. 17.

Art. 32. Do przesyłek bagażowych nadawanych przez organizatora przewozu grupowego

stosuje się odpowiednio przepisy art. 23-28, z wyjątkiem przepisu art. 25 ust. 2.

Art. 33. Przesyłkę bagażowa, która nie nadeszła do miejsca przeznaczenia w ciągu 14 dni po

upływie terminu przewozu, uważa się za utracona.

Art. 33a. 1. Przewoźnik lub osoba przez niego upoważniona, legitymując się

identyfikatorem umieszczonym w widocznym miejscu, może dokonywać kontroli dokumentów

przewozu osób lub bagażu.

2. Identyfikator, o którym mowa w ust. 1, powinien zawierać co najmniej następujące

informacje:

1) nazwę przewoźnika,

2) numer identyfikacyjny osoby dokonującej kontroli dokumentów przewozu osób lub bagażu,

3) zdjęcie kontrolującego,

4) zakres upoważnienia,

5) okres ważności,

6) pieczęć i podpis wystawcy (przewoźnika).

3. (8) W razie stwierdzenia braku odpowiedniego dokumentu przewozu przewoźnik lub osoba

przez niego upoważniona pobierają właściwą należność za przewóz i opłatę dodatkowa albo

wystawiają wezwanie do zapłaty.

3a. (9) W razie stwierdzenia braku ważnego dokumentu poświadczającego uprawnienie do

bezpłatnego albo ulgowego przejazdu przewoźnik lub osoba przez niego upoważniona pobierają

właściwą należność za przewóz i opłatę dodatkowa albo wystawiają wezwanie do zapłaty.

Pobrana należność za przewóz i opłata dodatkowa, po uiszczeniu opłaty manipulacyjnej

odpowiadającej kosztom poniesionym przez przewoźnika, podlegają zwrotowi, a w przypadku

wezwania do zapłaty – umorzeniu, w przypadku udokumentowania przez podróżnego, nie później

ni_ w terminie 7 dni od dnia przewozu, uprawnień do bezpłatnego lub ulgowego przejazdu.

3b. (10) W razie posiadania przez podróżnego ważnego dokumentu przewozu, którego nie

miał podczas przejazdu, do zwrotu i umarzania należności za przewóz i opłaty dodatkowej

stosuje się przepis ust. 3a zdanie drugie.

3c. (11) Przewoźnik może określić w regulaminie przewozu lub taryfie obniżenie wysokości

opłaty dodatkowej w razie natychmiastowego jej uiszczenia lub w terminie wyznaczonym w

wezwaniu do zapłaty.

4. Przewoźnik lub osoba przez niego upoważniona ma prawo:

1) w razie odmowy zapłacenia należności – żądać okazania dokumentu umożliwiającego

stwierdzenie tożsamości podróżnego,

2) w razie odmowy zapłacenia należności i niemożności ustalenia tożsamości podróżnego –

zwrócić się do funkcjonariusza Policji i innych organów porządkowych, które maja, zgodnie

z przepisami prawa, uprawnienia do ustalania tożsamości osób, o podjecie czynności

zmierzających do ustalenia tożsamości podróżnego,

3) w razie uzasadnionego podejrzenia, że dokument przewozu albo dokument uprawniający do

przejazdu bezpłatnego lub ulgowego jest podrobiony lub przerobiony – zatrzymać dokument

za pokwitowaniem oraz przesłać go prokuratorowi lub Policji, z powiadomieniem wystawcy

dokumentu.

Art. 34. (12) Minister właściwy do spraw transportu określi, w drodze rozporządzenia, treść

rozkładów jazdy, sposób i terminy ich ogłaszania oraz aktualizacji, jak równie_ warunki

ponoszenia kosztów związanych z zamieszczaniem informacji dotyczących rozkładów jazdy oraz

podawaniem rozkładów jazdy do publicznej wiadomości, mając na uwadze zróżnicowanie

wysokości kosztów przewoźników w zależności od ich udziału w przewozach.

Art. 34a. (13) 1. Minister właściwy do spraw transportu określi, w drodze rozporządzenia:

1) sposób ustalania wysokości opłat dodatkowych pobieranych w razie:

a) braku odpowiedniego dokumentu przewozu,

b) braku ważnego dokumentu poświadczającego uprawnienie do bezpłatnego albo ulgowego

przejazdu,

c) niezapłacenia należności za zabrane ze sobą do środka przewozu rzeczy lub zwierzęta

albo naruszenia przepisów o ich przewozie,

d) spowodowania, bez uzasadnionej przyczyny, zatrzymania lub zmiany trasy środka

transportu

– mając na uwadze zróżnicowanie wysokości opłat dodatkowych w zależności od strat

poniesionych przez przewoźnika i powodu nałożenia opłaty dodatkowej;

2) sposób ustalania wysokości przysługującej przewoźnikowi opłaty manipulacyjnej, majac na

uwadze ponoszone koszty czynności związanych ze zwrotem lub umorzeniem opłaty

dodatkowej.

2. W odniesieniu do transportu zbiorowego, gminnego, powiatowego i wojewódzkiego,

przepisy, o których mowa w ust. 1, określają odpowiednio rada gminy, rada powiatu albo sejmik

województwa, a w mieście stołecznym Warszawie – Rada miasta stołecznego Warszawy.

Rozdział 3

Przewóz przesyłek towarowych

Art. 35. 1. Przesyłkę towarowa stanowią rzeczy przyjęte do przewozu na podstawie jednego

listu przewozowego lub innego dokumentu przewozowego, zwanego dalej także „listem

przewozowym”.

2. Rodzaje przesyłek w zależności od masy lub objętości oraz ze względu na termin

przewozu określa taryfa lub cennik.

Art. 36. 1. Z przewozu są wyłączone rzeczy:

1) których przewóz jest zabroniony na podstawie odrębnych przepisów,

2) które z powodu swoich rozmiarów, masy lub innych właściwości albo ze względu na

urządzenia przewoźnika lub warunki drogowe danej gałęzi transportu nie nadają się do

przewozu środkami transportowymi,

3) niebezpieczne w rozumieniu odrębnych przepisów, chyba _e zostały dopuszczone do

przewozu na warunkach szczególnych.

2. (14) Minister właściwy do spraw transportu w porozumieniu z ministrem właściwym do

spraw wewnętrznych, ministrem właściwym do spraw zdrowia oraz ministrem właściwym do

spraw rolnictwa, w drodze rozporządzenia, może określać szczególne warunki przewozu:

1) rzeczy łatwo psujących się,

2) zwłok i szczątków zwłok ludzkich,

3) żywych zwierząt

– mając na względzie zapewnienie bezpieczeństwa przewozu, wymaganych warunków przewozu

oraz warunków sanitarnych dla zapewnienia ochrony zdrowia i środowiska.

Art. 37. (skreślony)

Art. 38. 1. Nadawca składa przewoźnikowi na przesyłkę towarowa list przewozowy, a jeżeli

przy danym rodzaju przewozu jest to powszechnie przyjęte, w inny sposób dostarcza informacji

niezbędnych do prawidłowego wykonania przewozu.

2. W liście przewozowym nadawca zamieszcza:

1) nazwę i adres nadawcy, jego podpis oraz określenie placówki przewoźnika zawierającej

umowę,

2) miejsce przeznaczenia przesyłki oraz nazwę i adres odbiorcy,

3) określenie rzeczy, masy, liczby sztuk przesyłki, sposobu opakowania i oznaczenia,

4) inne wskazania i oświadczenia, wymagane albo dopuszczone zgodnie z przepisami ze

względu na warunki danej umowy lub sposób rozliczeń.

Art. 39. 1. Nadawca dołącza do listu przewozowego dokumenty wymagane w przepisach

szczególnych, a w razie niemożności ich dołączenia dostarcza je w odpowiednim czasie w

miejscu załatwiania wymaganych czynności, zamieszczając w liście przewozowym odpowiednia

wzmiankę o dołączeniu dokumentów lub miejscu ich złożenia.

2. Czynności wymagane w przepisach szczególnych jest obowiązany załatwić:

1) nadawca przesyłki – w miejscu nadania,

2) przewoźnik – w czasie przewozu,

3) odbiorca – w miejscu przeznaczenia.

Art. 40. 1. Jeżeli wartość przewożonych rzeczy nie wynika z rachunku sprzedawcy lub

dostawcy ani z obowiązującego cennika, nadawca może zadeklarować ich wartość w liście

przewozowym.

2. W razie deklarowania wartości przesyłki towarowej maja odpowiednie zastosowanie

przepisy art. 27 ust. 2 i 3.

Art. 41. 1. Nadawca jest obowiązany oddać przewoźnikowi rzeczy w stanie umożliwiającym

ich prawidłowy przewóz i wydanie bez ubytku i uszkodzenia.

2. Rzeczy, które ze względu na ich właściwości wymagają opakowania, nadawca jest

obowiązany oddać przewoźnikowi w opakowaniu określonym w przepisach o normalizacji, a w

razie braku przepisów w tym zakresie – w sposób określony przez ministra właściwego do spraw

transportu(15).

Art. 42. 1. Przewoźnik może odmówić przyjęcia do przewozu rzeczy, których stan jest

wadliwy lub opakowanie niedostateczne albo nie mających wymaganego opakowania.

2. Przewoźnik może uzależnić przyjęcie do przewozu rzeczy, których opakowanie nie

odpowiada warunkom określonym w art. 41 lub ze śladami uszkodzenia, od zamieszczenia przez

nadawcę w liście przewozowym odpowiedniego oświadczenia o stanie przesyłki.

Art. 43. Jeżeli umowa lub przepis szczególny nie stanowią inaczej, czynności ładunkowe

należą odpowiednio do obowiązków nadawcy lub odbiorcy.

Art. 44. Nadawca i odbiorca są obowiązani doprowadzić do czystości i porządku teren oraz

środek transportowy przewoźnika zanieczyszczony w związku z czynnościami ładunkowymi.

Taki sam obowiązek ciąży na przewoźniku, jeżeli dokonuje on czynności ładunkowych na terenie

nadawcy lub odbiorcy przesyłki.

Art. 45. (skreślony).

Art. 46. 1. Drogę przewozu przesyłki ustala przewoźnik, uwzględniając w miarę możliwości

żądania nadawcy.

2. Przewoźne oblicza się według odległości najkrótszej dostępnej drogi przewozu, a jeżeli

uwzględniono żądanie nadawcy co do drogi dłuższej albo zaszła konieczność przewozu droga

dłuższa ze względu na właściwości przesyłki – według rzeczywistej drogi przewozu.

Art. 47. 1. (skreślony).

2. Osobę, która oddaje przewoźnikowi przesyłkę do przewozu, uważa się za upoważnioną

przez nadawcę do wykonywania wszelkich czynności związanych z zawarciem umowy

przewozu.

3. Dowodem zawarcia umowy przewozu jest potwierdzony przez przewoźnika list

przewozowy, którym może być także przekaz elektroniczny, wydruk komputerowy lub inny

dokument zawierający dane określone w art. 38. Jeden egzemplarz dokumentu otrzymuje

nadawca.

4. (skreślony).

Art. 48. 1. Przewoźnik może sprawdzić, czy przesyłka odpowiada oświadczeniom nadawcy

zawartym w liście przewozowym oraz czy zachowane zostały przepisy dotyczące rzeczy

dopuszczonych do przewozu na warunkach szczególnych.

2. Sprawdzenia dokonuje się w obecności nadawcy, a jeżeli wezwanie go nie jest możliwe

albo gdy nie zgłosi się w wyznaczonym terminie, przewoźnik dokonuje sprawdzenia w obecności

osób zaproszonych przez siebie do tej czynności.

3. Wynik sprawdzenia zamieszcza się w liście przewozowym albo dołączonym do niego

protokole.

4. W razie stwierdzenia niezgodności oświadczeń zawartych w liście przewozowym ze

stanem rzeczywistym przesyłki, koszty sprawdzenia obciążają przesyłkę.

5. W razie ujawnienia rzeczy wyłączonych z przewozu albo niezachowania przepisów

dotyczących rzeczy dopuszczonych do przewozu na warunkach szczególnych, stosuje sie

odpowiednio przepisy art. 55.

Art. 49. 1. Przewoźnik jest obowiązany przewieźć przesyłkę w oznaczonym terminie.

2. Jeżeli nie zachodzi wina przewoźnika, termin przewozu przesyłki przedłuża się o okres jej

zatrzymania z powodu:

1) sprawdzenia, w którego wyniku stwierdzono niezgodność z danymi z listu przewozowego,

albo niezachowania przepisów dotyczących rzeczy dopuszczonych do przewozu na

warunkach szczególnych,

2) wykonywania czynności wymaganych w przepisach szczególnych,

3) zmiany umowy przewozu albo przeszkody w przewozie lub wydaniu przesyłki,

4) przeładowania lub konieczności poprawienia załadowania,

5) wykonywania szczególnych czynności dotyczących przesyłki,

6) ograniczeń wprowadzonych na podstawie art. 8.

3. Jeżeli przewoźnik nie wykonuje przewozów w dni wolne od pracy, bieg terminu przewozu

zawiesza się na te dni.

4. Przyczynę i czas przedłużenia oraz zawieszenia biegu terminu przewozu przewoźnik jest

obowiązany wskazać w liście przewozowym.

5. Jeżeli termin przewozu upływa w godzinach, w których punkt odprawy przewoźnika nie

jest otwarty dla czynności ekspedycyjnych, zakończenie terminu następuje po upływie dwóch

godzin od najbliższego otwarcia punktu dla tych czynności.

6. Jeżeli termin przewozu upływa w dniu ustawowo wolnym od pracy, zakończenie terminu

następuje o tej samej godzinie najbliższego dnia roboczego, chyba że przewoźnik dokonuje

czynności ekspedycyjnych równie_ w dniu ustawowo wolnym od pracy.

7. Termin przewozu przesyłki jest zachowany, jeżeli przed jego upływem przewoźnik:

1) zawiadomił odbiorcę o nadejściu przesyłki, która ma być wydana w punkcie odprawy, i

przygotował ja do odbioru bądź tylko przygotował ja do odbioru, jeżeli nie był obowiązany

do zawiadomienia,

2) postawił do rozporządzenia odbiorcy przesyłkę, która ma być wydana poza punktem

odprawy.

8. (skreślony).

Art. 50. 1. O nadejściu przesyłki do miejsca przeznaczenia przewoźnik jest obowiązany

niezwłocznie zawiadomić odbiorcę (awizacja), chyba że przesyłkę dostarczył do lokalu odbiorcy

lub na jego bocznice bądź odbiorca zrzekł się na piśmie zawiadomienia. W zawiadomieniu

określa się datę i godzinę przygotowania przesyłki do odbioru.

2. Na żądanie odbiorcy przewoźnik może dokonać wstępnego zawiadomienia o

spodziewanym terminie dostarczenia przesyłki (przedawizacja).

3. (skreślony).

Art. 51. 1. Przez przyjęcie przesyłki i listu przewozowego odbiorca zobowiązuje się do

zapłaty należności ciążących na przesyłce.

2. Za równoznaczne z wydaniem przesyłki odbiorcy uważa się oddanie jej organowi

państwowemu dokonującemu zajęcia lub konfiskaty na podstawie odpowiedniego tytułu

prawnego; organ ten uiszcza należności obciążające przesyłkę.

Art. 52. Przesyłkę, która nie nadeszła do miejsca przeznaczenia wskazanego w liście

przewozowym w ciągu 30 dni od upływu terminu przewozu, uważa się za utracona.

Art. 53. 1. Nadawca może odstąpić od umowy przewozu lub wprowadzić do niej zmiany

żądając, aby przewoźnik:

1) zwrócił mu przesyłkę w miejscu nadania,

2) wydał przesyłkę w innym miejscu ni_ miejsce wskazane w liście przewozowym,

3) wydał przesyłkę innej osobie ni_ odbiorca wskazany w liście przewozowym.

2. Odbiorca jest uprawniony do rozporządzania przesyłka w sposób określony w ust. 1 pkt 2

i 3, jeżeli nadawca nie zastrzegł inaczej w liście przewozowym. Zmianę określoną w ust. 1 pkt 2

odbiorca może wprowadzić tylko przed nadejściem przesyłki do miejsca przeznaczenia

wskazanego w liście przewozowym.

3. Nadawca lub odbiorca rozporządzają przesyłka po przedstawieniu otrzymanego

egzemplarza listu przewozowego, składając odpowiednie oświadczenie pisemne.

4. Uprawnienie nadawcy do rozporządzania przesyłka wygasa, gdy odbiorca wprowadził

zmianę umowy przewozu, przyjął list przewozowy albo odebrał przesyłkę.

Art. 54. 1. Przewoźnik jest obowiązany do wykonania poleceń nadawcy albo odbiorcy w

zakresie zmiany umowy przewozu, chyba _e:

1) polecenie jest niewykonalne,

2) wykonanie polecenia spowodowałoby zakłócenia w eksploatacji,

3) wykonanie polecenia naruszałoby obowiązujące przepisy,

4) nie zachowano szczególnych warunków obowiązujących w tym zakresie.

2. O niemożności wykonania polecenia przewoźnik jest obowiązany niezwłocznie

zawiadomić uprawnionego.

3. Należności wynikłe wskutek zmiany umowy przewozu ponosi odpowiednio nadawca lub

odbiorca zależnie od tego, który z nich wprowadza zmiany.

Art. 55. 1. Nadawca może zamieścić w liście przewozowym wskazówki co do postępowania

z przesyłka na wypadek:

1) przeszkody w przewozie powodującej niemożność wykonania umowy zgodnie z warunkami

określonymi w liście przewozowym,

2) przeszkody w wydaniu powodującej niemożność wydania przesyłki w miejscu przeznaczenia

odbiorcy określonemu w liście przewozowym.

Jeżeli w liście przewozowym brak takich wskazówek, przewoźnik zwraca się o nie do nadawcy.

2. W razie zmiany drogi przewozu przewoźnik może pobrać przewoźne za rzeczywista drogę

przewozu i obowiązuje go odpowiadający tej drodze termin przewozu, chyba że przeszkody w

przewozie są zawinione przez przewoźnika.

3. W razie usunięcia przeszkody przed otrzymaniem wskazówek od nadawcy, przewoźnik

kieruje przesyłkę do miejsca przeznaczenia lub wydaje ja odbiorcy, zawiadamiając o tym

nadawcę.

4. Przepis art. 54 ust. 3 stosuje się odpowiednio, chyba _e przeszkody w przewozie lub

wydaniu przesyłki nastąpiły z winy przewoźnika.

Art. 56. (16) Minister właściwy do spraw transportu określi, w drodze rozporządzenia, rodzaj

oraz warunki przewozu rzeczy, które ze względu na kształt, rozmiar lub masę albo drogę

przewozu mogą powodować trudności transportowe przy przewozie koleją, mając na uwadze

zapewnienie bezpieczeństwa ruchu kolejowego oraz możliwości eksploatacyjne.

Rozdział 4

Zabezpieczenie roszczeń i likwidacja przesyłek

Art. 57. 1. Przewoźnikowi przysługuje prawo zastawu na przesyłce w celu zabezpieczenia

roszczeń wynikających z umowy przewozu, z wyjątkiem przesyłek organów władzy i

administracji państwowej oraz organów wymiaru sprawiedliwości i ścigania.

2. Prawo zastawu może być wykonywane, dopóki przesyłka znajduje się u przewoźnika lub

u osoby, która ja dzierży w jego imieniu, albo dopóki może nią rozporządzać na podstawie

dokumentów.

3. (skreślony).

Art. 58. 1. Przewoźnik likwiduje przesyłkę w razie:

1) braku wykonalnych wskazówek do usunięcia przeszkody w przewozie lub wydaniu

przesyłki,

2) zaginięcia dokumentów przewozowych i braku możliwości ustalenia osoby uprawnionej do

rozporządzania przesyłka.

2. Likwidacji przesyłki dokonuje się w drodze:

1) sprzedaży,

2) nieodpłatnego przekazania właściwej jednostce organizacyjnej,

3) zniszczenia.

3. Przewoźnik przystępuje do likwidacji:

1) niezwłocznie po upływie terminu odbioru żywych zwierząt, rzeczy niebezpiecznych lub

łatwo ulegających zepsuciu,

2) w pozostałych wypadkach – po upływie 30 dni od terminu odbioru przesyłki, nie wcześniej

jednak ni_ po upływie 10 dni od dnia zawiadomienia uprawnionego o zamierzonej likwidacji

przesyłki.

4. Jeżeli nie ma możliwości przechowania przesyłki albo przechowanie pociąga za sobą

koszty zbyt wysokie w stosunku do wartości przesyłki, przewoźnik może przystąpić do likwidacji

przesyłki przed upływem terminów określonych w ust. 3 pkt 2.

5. Jeżeli przesyłkę sprzedano, uzyskana kwotę oddaje się uprawnionemu po potraceniu

należności przewoźnika. Jeżeli należności przewoźnika przewyższają kwotę uzyskana, różnice

pokrywa uprawniony. Przy obliczaniu różnicy nie uwzględnia się należności powstałych z

przyczyn niezależnych od uprawnionego.

6. Sposób likwidacji i wartość przesyłki ustala komisja powołana przez przewoźnika. Jeżeli

nie ustalono ceny bądź gdy przesyłka zawiera rzeczy niepełnowartościowe, komisja ustala

wartość likwidowanej przesyłki w sposób szacunkowy, w razie potrzeby przy udziale

rzeczoznawcy.

7. Do likwidacji przesyłek maja odpowiednie zastosowanie przepisy o rzeczach

znalezionych.

Rozdział 5 (skreślony).

Rozdział 6

Odpowiedzialność przewoźnika z tytułu niewykonania lub nienależytego wykonania umowy przewozu osób

Art. 62. 1. Przewoźnik odpowiada za szkodę, jaka podróżny poniósł wskutek

przedwczesnego odjazdu środka transportowego.

2. Przewoźnik odpowiada za szkodę, jaka poniósł podróżny wskutek opóźnionego przyjazdu

lub odwołania regularnie kursującego środka transportowego, jeżeli szkoda wynikła z winy

umyślnej lub rażącego niedbalstwa przewoźnika.

Art. 63. 1. Za rzeczy, które podróżny przewozi ze sobą pod własnym nadzorem, przewoźnik

ponosi odpowiedzialność, jeżeli szkoda powstała z jego winy.

2. Przewoźnik odpowiada za przewożone przez podróżnego rzeczy jak za przesyłkę, jeżeli

podróżny umieści je, bez możliwości sprawowania nad nimi stałego nadzoru, w miejscu

wskazanym przez przewoźnika lub na ten cel przeznaczonym.

3. Prowadzący przedsiębiorstwo eksploatujące środki transportowe z pomieszczeniami

przeznaczonymi do spania ponosi odpowiedzialność określona w ust. 2 za rzeczy zazwyczaj

wnoszone do takich pomieszczeń. Za inne rzeczy odpowiedzialność prowadzącego

przedsiębiorstwo ogranicza się do wypadku, gdy przyjął je na przechowanie albo gdy szkoda

wynikła z winy umyślnej lub rażącego niedbalstwa jego lub osoby u niego zatrudnionej.

4. Wysokość odszkodowania należnego od przewoźnika albo prowadzącego

przedsiębiorstwo eksploatujące środki transportowe z pomieszczeniami przeznaczonymi do

spania za utratę, ubytek lub uszkodzenie rzeczy wymienionych w ust. 1-3 nie może przewyższać

zwykłej wartości rzeczy.

5. Przewoźnik albo prowadzący przedsiębiorstwo eksploatujące środki transportowe z

pomieszczeniami przeznaczonymi do spania nie ponosi odpowiedzialności za utratę lub

uszkodzenie pieniędzy, papierów wartościowych i cennych przedmiotów, w szczególności

kosztowności albo przedmiotów mających wartość naukowa lub artystyczna, chyba _e rzeczy te

przyjął na przechowanie albo szkoda wynikła z winy umyślnej lub rażącego niedbalstwa jego lub

osoby u niego zatrudnionej.

Art. 64. W grupowych przewozach osób przewoźnik ponosi odpowiedzialność wobec

uczestników na zasadach określonych w art. 63, a wobec organizatora – na zasadach określonych

w art. 62.

Rozdział 7

Odpowiedzialność przewoźnika z tytułu niewykonania lub nienależytego wykonania umowy przewozu przesyłek

Art. 65. 1. Przewoźnik ponosi odpowiedzialność za utratę, ubytek lub uszkodzenie przesyłki

powstałe od przyjęcia jej do przewozu a_ do jej wydania oraz za opóźnienie w przewozie

przesyłki.

2. Przewoźnik nie ponosi odpowiedzialności określonej w ust. 1, jeżeli utrata, ubytek lub

uszkodzenie albo opóźnienie w przewozie przesyłki powstały z przyczyn występujących po

stronie nadawcy lub odbiorcy, nie wywołanych wina przewoźnika, z właściwości towaru albo

wskutek siły wyższej. Dowód, że szkoda lub przekroczenie terminu przewozu przesyłki wynikło

z jednej z wymienionych okoliczności, ciąży na przewoźniku.

3. Przewoźnik jest zwolniony od odpowiedzialności określonej w ust. 1, jeżeli utrata, ubytek

lub uszkodzenie przesyłki powstały co najmniej z jednej z następujących przyczyn:

1) nadania pod nazwa niezgodna z rzeczywistością, nieścisła lub niedostateczna rzeczy

wyłączonych z przewozu lub przyjmowanych do przewozu na warunkach szczególnych albo

niezachowania przez nadawcę tych warunków,

2) braku, niedostateczności lub wadliwości opakowania rzeczy, narażonych w tych warunkach

na szkodę wskutek ich naturalnych właściwości,

3) szczególnej podatności rzeczy na szkodę wskutek wad lub naturalnych właściwości,

4) ładowania, rozmieszczenia lub wyładowywania rzeczy przez nadawcę lub odbiorcę,

5) przewozu przesyłek, które zgodnie z przepisami lub umowa powinny być dozorowane, jeżeli

szkoda wynikła z przyczyn, którym miał zapobiec dozorca.

4. Jeżeli przewoźnik na podstawie okoliczności danego wypadku wykaże, że utrata, ubytek

lub uszkodzenie mogły powstać wskutek co najmniej jednej z przyczyn określonych w ust. 3,

domniemywa się, że szkoda z nich wynikła.

Art. 66. 1. Przewoźnik nie odpowiada za ubytek przesyłki, której masy i liczby sztuk nie

sprawdził przy nadaniu, jeżeli dostarczy ja bez śladu naruszenia, a w razie przewozu w

zamkniętym środku transportowym – również z nie naruszonymi plombami nadawcy, chyba że

osoba uprawniona udowodni, że szkoda powstała w czasie od przyjęcia przesyłki do przewozu aż

do jej wydania.

2. Jeżeli przesyłka nadeszła do miejsca przeznaczenia w pojemniku transportowym, nie

naruszonym, zamkniętym przez nadawcę i z nie naruszonymi, założonymi przez niego

plombami, domniemywa się, że szkoda nie nastąpiła w czasie przewozu.

Art. 67. 1. Przy przesyłkach, które z powodu swoich właściwości tracą na masie,

przewoźnik odpowiada tylko za te cześć ubytku, która przewyższa normy ubytków ustalone

zgodnie z obowiązującymi przepisami lub zwyczajowo przyjęte, chyba że szkoda nie wynikła z

przyczyn uzasadniających zastosowanie norm dopuszczalnego ubytku.

Art. 90. W sprawach nie unormowanych w ustawie oraz w przepisach wydanych w jej

wykonaniu i w przepisach szczególnych stosuje się przepisy Kodeksu cywilnego.

2. (17) Minister właściwy do spraw transportu w porozumieniu z ministrem właściwym do

spraw gospodarki oraz ministrem właściwym do spraw rolnictwa może określić, w drodze

rozporządzenia, normy ubytków, o których mowa w ust. 1, mając na uwadze właściwość

przewożonych rzeczy oraz rodzaj środków transportu.

Art. 68. Jeżeli szkoda powstała tylko częściowo wskutek okoliczności, za które przewoźnik

odpowiada, odpowiedzialność jego ogranicza się do zakresu, w jakim okoliczności te przyczyniły

się do powstania szkody.

Art. 69. 1. Na żądanie uprawnionego przewoźnik stwierdza w liście przewozowym

niemożność wydania przesyłki po upływie terminu określonego w art. 52, chyba że wcześniej

stwierdzono nieodwracalny charakter utraty.

2. Jeżeli przesyłka zostanie odnaleziona w ciągu roku od wypłaty odszkodowania,

przewoźnik powinien niezwłocznie zawiadomić o tym uprawnionego.

3. W terminie 30 dni od dnia otrzymania zawiadomienia, o którym mowa w ust. 2,

uprawniony może żądać, aby wydano mu odnaleziona przesyłkę w jednym z punktów odprawy

przesyłek za zwrotem otrzymanego od przewoźnika odszkodowania. W takim wypadku

uprawniony zachowuje roszczenia z tytułu zwłoki w przewozie.

4. Jeżeli odnalezienie nastąpiło po upływie roku albo uprawniony nie zgłosił się w terminie

określonym w ust. 3, przesyłka ulega likwidacji.

Art. 70. Przewoźnik ponosi odpowiedzialność za szkody wynikłe wskutek niewykonania lub

nienależytego wykonania polecenia zmiany umowy przewozu, chyba że zachodzą okoliczności

wymienione w art. 54 ust. 1 i 2.

Rozdział 8

Odpowiedzialność z innych tytułów

Art. 71. Przewoźnik odpowiada za szkodę wynikła z utraty, niewykorzystania lub

nienależytego wykorzystania dokumentów wymienionych w liście przewozowym i do tego listu

dołączonych albo złożonych u przewoźnika, chyba że nie ponosi winy.

Art. 72. (18) 1. Nadawca ponosi odpowiedzialność za szkodę wynikła z:

1) podania w liście przewozowym lub w innej formie wskazań i oświadczeń niezgodnych z

rzeczywistością i nieścisłych, niedostatecznych lub wpisanych w niewłaściwym miejscu, a

także za brak, niekompletność lub nieprawidłowość dokumentów wymaganych w przepisach

szczególnych,

2) wadliwego stanu przesyłki, braku lub niewłaściwego opakowania albo nienależytego

wykonania czynności ładunkowych.

2. Nadawca przesyłki w transporcie drogowym rzeczy odpowiada za wszelkie koszty, jakie

mógłby ponieść przewoźnik na skutek nieścisłości lub niedostateczności danych, o których mowa

w ust. 1 pkt 1.

3. Nadawca ponosi także koszty związane z przeładunkiem przesyłki w przypadku, gdy dane

dotyczące masy przesyłki, zawarte w liście przewozowym, są niezgodne ze stanem faktycznym.

Art. 73. Za uszkodzenie mienia przewoźnika spowodowane czynnościami ładunkowymi

ponosi odpowiedzialność odpowiednio nadawca lub odbiorca.

Rozdział 9

Ustalenie stanu przesyłki, dochodzenie roszczeń

Art. 74. 1. Jeżeli przed wydaniem przesyłki okaże się, że doznała ona ubytku lub

uszkodzenia, przewoźnik ustala niezwłocznie protokolarnie stan przesyłki oraz okoliczności

powstania szkody. Przewoźnik wykonuje te czynności także na żądanie uprawnionego, jeżeli

twierdzi on, że przesyłka jest naruszona.

2. Ustalenia protokolarne powinny być dokonane w obecności uprawnionego, a jeżeli

wezwanie go nie jest możliwe albo nie zgłosi się on w wyznaczonym terminie, przewoźnik

dokonuje ustaleń w obecności osób zaproszonych przez siebie do tej czynności.

3. Jeżeli po wydaniu przesyłki ujawniono ubytek lub uszkodzenie nie dające się z zewnątrz

zauważyć przy odbiorze, przewoźnik ustala stan przesyłki na żądanie uprawnionego zgłoszone

niezwłocznie po ujawnieniu szkody, nie później jednak niż w ciągu 7 dni od dnia odbioru

przesyłki.

4. Protokół podpisują osoby uczestniczące w ustaleniu stanu przesyłki. Jeżeli uprawniony nie

zgadza się z treścią protokołu, może zamieścić w nim zastrzeżenie z uzasadnieniem; w razie

odmowy podpisania protokołu przez uprawnionego przewoźnik stwierdza w nim fakt i przyczyny

odmowy. Uprawniony otrzymuje bezpłatnie egzemplarz protokołu.

5. Jeżeli ustalenia protokolarne, podjęte na żądanie uprawnionego, nie wykażą szkody w

przesyłce albo wykażą jedynie szkodę stwierdzona już uprzednio przez przewoźnika, uprawniony

ponosi opłaty określone w taryfie.

6. W razie trudności w ustaleniu danych dotyczących czasu, rodzaju, rozmiarów lub

przyczyny szkody, dane te określa rzeczoznawca powołany przez przewoźnika w porozumieniu z

uprawnionym.

Art. 75. 1. Dochodzenie roszczeń w postępowaniu sadowym na podstawie ustawy lub

przepisów wydanych w jej wykonaniu przysługuje uprawnionemu po bezskutecznym

wyczerpaniu drogi reklamacji, przewoźnikowi zaś – po bezskutecznym wezwaniu zobowiązanego

do zapłaty.

2. Reklamacje lub wezwanie do zapłaty uważa się za bezskuteczne, jeżeli dłużnik nie

zapłacił dochodzonych należności w terminie 3 miesięcy od dnia doręczenia reklamacji lub

wezwania do zapłaty.

3. Roszczenia przeciwko przewoźnikowi przysługują:

1) z tytułu umowy przewozu osób, zabieranych przez nie rzeczy oraz z tytułu umowy przewozu

przesyłek bagażowych – podróżnemu, a przy przewozie grupowym – organizatorowi i

uczestnikom, z tym że:

a) organizator jest uprawniony do dochodzenia roszczeń z tytułu niewykonania lub

nienależytego wykonania umowy przewozu grupowego, umowy o przewóz przesyłki

bagażowej (art. 32), jak również roszczeń o różnice należności, z wyjątkiem roszczeń

przysługujących uczestnikowi (lit. b),

b) uczestnik jest uprawniony do dochodzenia roszczeń z tytułu szkód, różnicy należności w

związku z przewozem zabranych przez siebie rzeczy oraz indywidualnie zawartej umowy

przewozu przesyłki bagażowej,

2) z tytułu umowy przewozu przesyłek towarowych:

a) o zwrot należności lub jej części – nadawcy lub odbiorcy zależnie od tego, który z nich

dokonał zapłaty,

b) o inne roszczenia z tytułu umowy przewozu – nadawcy lub odbiorcy zależnie od tego,

któremu z nich przysługuje prawo rozporządzania przesyłka,

3) z tytułu innych stosunków prawnych określonych w ustawie lub przepisach wydanych w jej

wykonaniu – podmiotowi takiego stosunku.

Art. 76. Przyjęcie przesyłki przez uprawnionego bez zastrzeżeń powoduje wygaśnięcie

roszczeń z tytułu ubytku lub uszkodzenia, chyba że:

1) szkodę stwierdzono protokolarnie przed przyjęciem przesyłki przez uprawnionego,

2) zaniechano takiego stwierdzenia z winy przewoźnika,

3) ubytek lub uszkodzenie wynikło z winy umyślnej lub rażącego niedbalstwa przewoźnika,

4) szkodę nie dającą się z zewnątrz zauważyć uprawniony stwierdził po przyjęciu przesyłki i w

terminie 7 dni zażądał ustalenia jej stanu oraz udowodnił, _e szkoda powstała w czasie

miedzy przyjęciem przesyłki do przewozu a jej wydaniem.

Art. 77. 1. Z zastrzeżeniem ust. 2 oraz art. 78 roszczenia dochodzone na podstawie ustawy

lub przepisów wydanych w jej wykonaniu przedawniają się z upływem roku.

2. Roszczenia z tytułu zwłoki w przewozie, która nie spowodowała ubytku lub uszkodzenia

przesyłki, przedawniają się z upływem 2 miesięcy od dnia wydania przesyłki.

3. Przedawnienie biegnie dla roszczeń z tytułu:

1) utraty przesyłki – od dnia, w którym uprawniony mógł uznać przesyłkę za utracona,

2) ubytku, uszkodzenia lub zwłoki w dostarczeniu – od dnia wydania przesyłki,

3) szkód nie dających się z zewnątrz zauważyć – od dnia protokolarnego ustalenia szkody,

4) zapłaty lub zwrotu należności – od dnia zapłaty, a gdy jej nie było – od dnia, w którym

powinna była nastąpić,

5) niedoboru lub nadwyżki przy likwidacji przesyłek – od dnia dokonania likwidacji,

6) innych zdarzeń prawnych – od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne.

4. Bieg przedawnienia zawiesza się na okres od dnia wniesienia reklamacji lub wezwania do

zapłaty do dnia udzielenia odpowiedzi na reklamacje lub wezwania do zapłaty i zwrócenia

załączonych dokumentów, najwyżej jednak na okres przewidziany do załatwienia reklamacji lub

wezwania do zapłaty.

Art. 78. 1. Roszczenia przysługujące przewoźnikowi przeciwko innym przewoźnikom (art. 5

i 6) przedawniają się z upływem 6 miesięcy od dnia, w którym przewoźnik naprawił szkodę, albo

od dnia, w którym wytoczono przeciwko niemu powództwo.

2. Do roszczeń określonych w ust. 1 przepisu art. 75 ust. 1 nie stosuje się.

Art. 79. (19) Minister właściwy do spraw transportu określi, w drodze rozporządzenia:

1) szczegółowy tryb i sposób ustalania stanu przesyłek,

2) warunki, jakim powinny odpowiadać reklamacje i wezwania do zapłaty z tytułu przewozu

osób i przesyłek oraz tryb postępowania reklamacyjnego

– mając na uwadze zapewnienie sprawnego i terminowego dochodzenia roszczeń.

Rozdział 10

Odszkodowania

Art. 80. 1. Wysokość odszkodowania za utratę lub ubytek przesyłki nie może przewyższać

wartości, która ustala się na podstawie i w następującej kolejności:

1) ceny wskazanej w rachunku dostawcy lub sprzedawcy albo

2) ceny wynikającej z cennika obowiązującego w dniu nadania przesyłki do przewozu bądź

3) wartości rzeczy tego samego rodzaju i gatunku w miejscu i czasie ich nadania.

2. W razie niemożności ustalenia wysokości odszkodowania w sposób określony w ust. 1,

wysokość te ustala rzeczoznawca.

3. W razie utraty przesyłki z deklarowana wartością należy się odszkodowanie w wysokości

deklarowanej, a w razie ubytku – w odpowiedniej części, chyba że przewoźnik udowodni, że

wartość deklarowana przewyższa wartość ustalona w sposób określony w ust. 1.

Art. 81. 1. W razie uszkodzenia przesyłki odszkodowanie ustala się w wysokości

odpowiadającej procentowemu zmniejszeniu się wartości.

2. Wysokość odszkodowania, o którym mowa w ust. 1, nie może jednak przewyższać kwoty

odszkodowania przysługującego za:

1) utratę całej przesyłki, jeżeli doznała ona obniżenia wartości wskutek uszkodzenia,

2) ubytek tej części przesyłki, która doznała obniżenia wartości wskutek uszkodzenia.

Art. 82. Oprócz odszkodowań określonych w art. 80 i 81 przewoźnik jest obowiązany

zwrócić przewoźne i inne koszty związane z przewozem przesyłki:

1) w razie utraty – w pełnej wysokości,

2) w razie ubytku – w odpowiedniej części,

3) w razie uszkodzenia – w wysokości odpowiadającej procentowi obniżenia wartości przesyłki

wskutek uszkodzenia.

Art. 83. 1. Jeżeli wskutek zwłoki w przewozie powstała szkoda inna ni_ w przesyłce,

przewoźnik jest obowiązany do zapłacenia odszkodowania do wysokości podwójnej kwoty

przewoźnego.

2. Jeżeli wskutek zwłoki w przewozie powstała równie_ szkoda w przesyłce, odszkodowanie

ustalone według przepisów art. 81 przysługuje niezależnie od odszkodowania określonego w ust.

1.

Art. 84. Odszkodowanie za szkody spowodowane niewykonaniem lub nienależytym

wykonaniem polecenia zmiany umowy przewozu nie może przewyższać wysokości

odszkodowania przysługującego w razie utraty przesyłki (art. 80).

Art. 85. Odszkodowanie za szkody spowodowane utrata, niewykorzystaniem lub

nienależytym wykorzystaniem przez przewoźnika dokumentów oddanych mu przez nadawcę nie

może przewyższać wysokości poniesionych strat.

Art. 86. Przewidziane w ustawie ograniczenia wysokości odszkodowania nie maja

zastosowania, jeżeli szkoda wynikła z winy umyślnej lub rażącego niedbalstwa przewoźnika.

Art. 87. 1. Kwoty przysługujące z tytułu nie zapłaconych należności, odszkodowań i

wyrównania różnic należności – podlegają oprocentowaniu w wysokości ustawowej.

2. Odsetki oblicza się:

1) z tytułu nie zapłaconych należności – od dnia, w którym należność powinna być zapłacona,

2) z innych tytułów – od dnia wniesienia reklamacji lub doręczenia wezwania do zapłaty.

Rozdział 11

Zmiany w przepisach obowiązujących oraz przepisy szczególne, przejściowe i końcowe

Art. 88. 1. W ustawie z dnia 27 listopada 1961 r. o transporcie drogowym i spedycji

krajowej (Dz. U. Nr 53, poz. 297) art. 5 i 40 skreśla się.

2. (20) (skreślony).

3. Do czasu uregulowania spraw dotyczących najmu pojazdów, usług spedycyjnych oraz

czynności ładunkowych, nie dłużej jednak ni_ do dnia 31 grudnia 1985 r., Minister Komunikacji

może utrzymać w mocy niektóre przepisy rozporządzeń wydanych lub utrzymanych w mocy na

podstawie upoważnień zawartych w przepisach, o których mowa w ust. 1 i 2.

Art. 89. (skreślony).

Art. 90. W sprawach nie unormowanych w ustawie oraz w przepisach wydanych w jej

wykonaniu i w przepisach szczególnych stosuje się przepisy Kodeksu cywilnego.

Art. 91. Do przewozów międzynarodowych w żegludze śródlądowej, do konosamentu,

awarii wspólnej oraz czarteru na czas stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu morskiego.

Art. 92. (21) (skreślony).

Art. 93. Do stosunków prawnych powstałych przed dniem wejścia w życie ustawy stosuje

się przepisy dotychczasowe.

Art. 94. Traci moc dekret z dnia 24 grudnia 1952 r. o przewozie przesyłek i osób kolejami

(Dz. U. z 1953 r. Nr 4, poz. 7).

Art. 95. Ustawa wchodzi w życie z dniem 1 lipca 1985 r..